در خانواده ای متولد شد که پدرش مهندس برق بود و یک خواهر و یک برادر داشت. فضای خانه مسلما فضای فوتبالی نبود و او به دلیل علاقه اش به فوتبال، بچه سر به راه خانه محسوب نمی شد. دبستان را در مدرسه ذوقی، راهنمایی را در مدرسه طالقانی و دبیرستان را… البرز.

محمد رضا راستگو از عوامل برنامه نود، در وبلاگ شخصی اش به مناسبت تولد عادل فردوسی پور نوشت:

راستش از محله ای در غرب تهران شروع شد؛ شهرآرا. 11 مهرماه سال 1353 بود که عادل به دنیا آمد.

در خانواده ای متولد شد که پدرش مهندس برق بود و یک خواهر و یک برادر داشت. فضای خانه مسلما فضای فوتبالی نبود و او به دلیل علاقه اش به فوتبال، بچه سر به راه خانه محسوب نمی شد. دبستان را در مدرسه ذوقی، راهنمایی را در مدرسه طالقانی و دبیرستان را… البرز. بچه درس خوانی بود؛ آن قدر درس خوان که با معدل بالای 18 دیپلم گرفت اما فوتبال هیچ وقت از سرش نیفتاد. شاید به همین خاطر هم بود که پدر با او کاری نداشت. بعد هم در دانشگاه صنعتی شریف در رشته مهندسی صنایع قبول شد و تا پایان فوق لیسانس ادامه داد.

اغلب کارهای ترجمه ای را خودش انجام می دهد. زبانش آنقدر خوب بود که در دوره ای در دانشگاه تدریس می کرد و البته در کلاس های زبان. باورتان می شود عادل فردوسی پور معلم زبان تان باشد؟ اما اگر دوست داشته باشید بدانید کلاس های زبان عادل چگونه می گذرد، یک نفر برای تان زحمتش را کشیده: "تا حالا سر کلاس های عادل فردوسی پور رفتید یا نه؟ خوب اگر نرفتید، هیچ اشکالی نداره و چیز خاصی رو از دست ندادید؛ به جز یک سری اطلاعات فوتبالی.”

از اول جلسه که پسرا می پرسن استاد از فوتبال چه خبر و همین سوال کافیه که عادل خان شروع کنه به سخنرانی و یک مدت مدیدی پشت سر این بازیکن و اون تیم و اینا بگه و اطلاعات رو کنه. خلاصه بعد از همه این حوادث، جناب عادل خان شروع می کنن به انگلیسی صحبت کردن و درس دادن که خب صد البته طرز حرف زدنش اصلا به انگلیسی حرف زدن نمی خوره ولی جدا از اینها، آدم ذاتا مهربونیه؛ مثلا بعد از کلاس با دقت می شینه به همه سوالا جواب می ده…».

خودش هم در مورد کلاس های زبانش می گوید: «بالطبع حرف هایی پیش می یاد ولی اصولا از یک ساعت و نیم زمان کلاس فقط ده تا پانزده دقیقه!».

سال سوم دانشگاه تصمیم گرفت به علاقه مندی اش یعنی کار خبری بیشتر بپردازد. به دفتر روزنامه ابرار ورزشی رفت: «من علاقه دارم کار کنم؛ مطلب بنویسم». اردشیر لارودی سردبیر آن وقت ابرار ورزشی از او در مورد حیطه کاری اش پرسید: «ترجمه»! یک متن داد دستش و خداحافظی کرد؛ «فردا صبح اول وقت رفتم دفتر روزنامه. کارم رو تحویل دادم و بعد از چند روز کارم رو شروع کردم».

سال 1372 بود. او کارش را شروع کرد. اما بی شک بزرگ ترین علاقه مندی اش حضــــــــور در صدا و سیما بود. او به قول خودش «n» دفعه تست داد و در نهایت قبول شد؛ «اوایل هم مثبت بود اما می گفتن صدات جوونه؛ پخته نیست. آخرین باری که تست دادم، اواخر سال 1373 بود». او در تست قبول شد و کار روزنامه را رها کرد و رفت. رفت که رفت… گرچه که الان هنوز هم هر از گاهی کار مطبوعاتی را انجام می دهد… همانطور که بازدیدکنندگان پارس فوتبال هر چند وقت یک بار مطالب جادویی او را روی خروجی اولین پایگاه تخصصی فوتبال ایران می خوانند.

رفت؛ هیچ وقت پشت سرش را هم نگاه نکرد. یکی از دوستانش در روزنامه ابرار ورزشی، هنوز هم ناامید نشده و هر از چندگاهی با شماره همراه او تماس می گیرد.

اتفاق جدیدی نمی افتد، منتهی او دیگر تلفن های روزنامه ابرار را جواب نمی دهد. کسی نمی داند چه بین او و روزنامه ای که فعالیتش را در آن آغاز کرد گذشت اما او حالا دیگر جواب نمی دهد.

عادل فردوسی پور اما هیچ وقت نمی تواند «90» را دوست نداشته باشد؛ برنامه ای که از ذهن او متولد شد و تا آنجا پیش رفت که کمتر علاقه مندی در فوتبال وجود دارد که ترجیح دهد دوشنبه شب را در خواب باشد تا جلوی صفحه تلویزیون. او از برنامه اش لذت می برد؛ شاید بیش از گزارش کردن یک بازی؛ «آره! ترسناک بودنش هم جالبه. همین که یک چیزی بگیم که دعوا بشه، یک چالشی ایجاد می کنه که جالبه. به نظرم، این یک ترس لذتبخشه».

کمی هم کمتر، به گزارش کردن روی خوش نشان می دهد: «وقتی بازی ها خوب باشند، گزارش می چسبه. برای من باشگاه های انگلیس از همه لذتبخش تره. از این کارم لذتی می برم که مطمئنم تو رشته ای که درسش رو خوندم، نمی تونستم این لذت رو ببرم».

من قرمزم یا آبی؟

او گزارشگر بی طرفی است؟ بسیاری از پرسپولیسی ها می گویند او استقلالی است. استقلالی ها هم بر عکس. هر کدام هم برای خودشان دلیل دارند.

اگرچه به نظر می رسد او در دوره ای که در دانشگاه شریف درس می خوانده پرسپولیسی بوده و آنها که از نزدیک می شناسندش می دانند که زمانی پرسپولیسی تیری بوده است ولی امروز اصلا حاضر نیست به طرف خاصی متمایل شود؛ «واقعا اینجا فضا این قدر باز نیست که یه گزارشگر بگه من قلبا طرفدار کدوم تیم هستم. اینجا فوتبال دوقطبی است. بگی قرمزم یا آبی، نصف مملکت با تو بد می شن. البته الان دیگه اصلا برام فرقی نمی کنه. الان واقعا بی طرفم. گزارشگر، یه ذره به یک تیم گرایش داشته باشه، تو کارش تاثیر می ذاره».

اما این مورد اصلا شامل حال تیم ملی نمی شود. نمی توان گفت که او مثل یک تماشاگر می تواند به راحتی و به هر طریقی ابراز احساسات کند اما بی طرفی هم معنایی ندارد؛ «به هر حال در این جور موارد، حتی استرس هم ایجاد می شه. اگه بگم در مورد پیروزی یا باخت تیم ملی کشورم بی احساس و بی طرف هستم حتما دروغ گفته ام. مسلما ما باید توی کار گزارش بی طرف باشیم ولی آن احساسی که انسان در مورد کشور خودش داره، مانع اصلی کاره».

سوتی های عادل
بهتر است کمی هم در مورد اشتباهات عادل فردوسی پور در کار گزارش بدانیم؛ چیزی که به قول خودش «سوتی» نام دارد؛ «سوتی زیاد دارم. بهترینش هم این بود که توی برنامه، حدود 2 ساعت تموم با آقای حاج رضایی بودیم و من موقع خداحافظی گفتم خب من از آقای نصیرزاده که 2 ساعت با ما همراه بودن تشکر می کنم. اصلا اون شب، هنگ کرده بودم».

با این حال، شاید این مشکل اساسی فردوسی پور نباشد. بیشتر، از تند صحبت کردن عادل شاکی هستند تا اشتباهاتش. او هنوز هم با وجود اینکه بهتر از گذشته صحبت می کند اما گاهی اوقات کنترل از دستش خارج می شود؛ «از بچگی این طور بودم. خیلی هم تمرین کردم و بازم دارم تمرین می کنم که این طور نباشم ولی در کل، خیلی تند صحبت می کنم».

البته او هیچ گاه هیچ تکنیک خاصی را برای گزارش کردن نیاموخته است؛ «هنوز خیلی چیزهاست که باید یاد بگیرم، چون هیچ دوره خاصی ندیده ایم و همه هنرمون چیزهای ذاتی و بیشتر خلاقانه است. هیچ وقت به طور اصولی بهمون یاد داده نشده که باید چیکار کنیم و هیچ کلاس خاصی زیر نظر مربی های داخلی و خارجی برامون نذاشتن».

او حتی می تواند آرزو کند که در بازی های ملی روی سکوی تماشاگران بود؛ «… و مثل او بالا و پایین بپرم».

انتقاد نمی شود
همیشه حسرت انتقاد کردن گزارشگران خارجی را می خورد: «این قدر که گزارشگران خارجی به راحتی از بازیکنان انتقاد می کنن که ما نمی تونیم بکنیم. سه سال پیش تو بازی منچستر – رئال وقتی گری نویل دوکارته شد، گزارشگر بازی گفت من مطمئنم خیلی از طرفداران منچستر خوشحال شدن که گری نویل دواخطاره شد. اگر شما چنین چیزی رو در مورد بازیکن x پرسپولیس یا استقلال بگویی، پدرت رو درمی یارن؛ حتی اگه بدترین بازیکن زمین باشه».

او بارها چوب همین مساله را خورده است. 2 فصل پیش علی پروین حسابی از خجالت عادل فردوسی پور درآمد و مسلما او تا مدتی سوژه داغ شعارهای تماشاگران در ورزشگاه کارگران بود. امیر قلعه نویی هم کم، آهن داغ انتقاد را روی تن او نگذاشته و حالا و در آخرین مورد، خداداد عزیزی – مرد همیشه شاکی فوتبال – پس از کسب نتیجه ناخوشایند ابومسلم برابر مس کرمان، چنان از این گزارشگر تلویزیونی انتقاد کرد که گویی او در تمامی بدبختی های ابومسلم نقش دارد.

با این حال، کمتر دیده می شود که او در برنامه تلویزیونی 90 یا حتی گزارش هایش مصحلت اندیشی پیشه کند: «خودم سعی می کنم هر چیزی به ذهنم می رسه بگم و تا جایی که نترسم می گم. بعضی ها بهشون برمی خوره. بعضی ها چیزهای دیگری می گن و البته خودسانسوری هم هست».

فقط فوتبال
بی طرفی باعث نمی شود که او به فوتبال بی تفاوت باشد. یکی از علاقه مندی های اصلی او در زندگی، پرداختن به فوتبال است؛ از فوتبال بازی کردن و تماشاکردن، تا مجله های خارجی فوتبال و اینترنت؛ «می شه گفت از 24 ساعت، 12 ساعت در حال دیدن فوتبال، خواندن اخبار فوتبال و کارکردن روی فیلم های فوتبالی هستم. اصلا فوتبال تمام زندگی منه».

همسر عادل فردوسی پور شرایط را پذیرفته: «او کاملا پذیرفته که قراره با کی زندگی کنه. من کار خودم رو می کنم و برایم خیلی جدیه. هر اتفاقی بیفته من باید فوتبالم رو ببینم. همه هم می دونن وقتی فوتبال می بینم، نباید کاری به کار من داشته باشن».

فیلم دیدن من
یکی از علاقه مندی های سابقش سینما بوده. البته الان تنها علاقه مندی اش «90» و فوتبال است و بس. شاید هم دیگر حوصله اش را ندارد که به سینما برود؛ «نه دیگر! اصلا حوصله اش رو ندارم. واقعا نمی تونم بشینم پای تلویزیون و یه فیلم رو تا آخر ببینم».

کلاس های زبان عادل
زبان انگلیسی! علاقه عجیبی به زبان داشت. از کلاس اول دبیرستان در کلاس های زبان نام نویسی کرد. سال آخر دبیرستان به خاطر کنکور، زبان را رها کرد اما بعدا وقتی برگشت، تا پایان کار را ادامه داد. سال سوم دانشگاه، زبان تمام شد: «کلاس های استادی اش رو هم قبول شدم اما کارم تو تلویزیون بیشتر شده بود و تصمیم گرفتم نرم».

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: